thursday April 23, 201520:30h Hedon, Zwolle
Een van de meest eclectische en productieve kunstenaars in de rockmuziek. Steven Wilson schrijft, produceert en neemt al muziek op sinds zijn tiende. Hij komt uit Engeland en is groot gebracht met Pink Floyd en Donna Summer, muziek dat cruciaal was in de ontwikkeling van deze artiest. Midden jaren 80, toen Steven nog steeds op school zat, begon Steven twee projectjes die hem toegang gaven tot aan de professionele muziekwereld: Porcupine Tree en No Man. In Porcupine Tree ontdekte hij zijn weg in psychedelia, progressive music gecombineerd met zijn liefde voor ambitieuze seventies muziek. No-Man, de band met zanger Tim Bowness met wie hij langdurig al samenwerkt. Beinvloed door allerlei stijlen van omgevingsmuziek tot aan Hip-Hop, werden hun eerste singles en albums een mix van dance beats en weelderige orkestraties.
Vanaf 2003 begon Steven stilletjes muziek onder zijn eigen naam te releasen, in de vorm van een serie van twee tracks CD singles bij zijn eigen label Headphone Dust, met een cover van o.a. Prince, Alanis Morisette, Abba, The Cure en een liedje van hemzelf. Deze singletjes vroegen om meer en leidde tot een discussie om zijn eerste officiële solo album op te nemen. Tussen januari en Augustus is hij begonnen met materiaal op te nemen. Hij componeerde tien nieuwe liedjes in de stijl van ballads en anthems tot industrial noise en donkere, filmachtige, rijkelijke constructies opgenomen in heel de wereld. Zijn tweede album Grace For Drowning werd gereleased in 2011 op CD, vinyl en Blu-ray. Het album deed het fantastisch met o.a. een plaatsje in de top 40 in UK, Duitsland, Polen en Nederland. In dezelfde tijd was Steven bezig met een samenwerkend album met zijn vriend Mikael Akerfeldt van Zweedse band Opeth. Hun album Storm Corrosion kwam uit in 2012 en is beïnvloed door artiesten als Scott Walker en Talk Talk. In 2013 kwam zijn derde solo album The Raven That Refused To Sing uit. Op dit moment is Steven druk bezig met zijn vierde studio album Hand. Cannot. Erase. die in februari 2015 zal verschijnen.
Link: Interview 2014 Steven Wilson part 1
De progwereld wordt de facto de laatste twee jaren geregeerd door twee mannen, die in veel opzichten veel op elkaar lijken: Steven Wilson en Neal Morse. Beiden hebben al dan niet voorlopig afscheid genomen van de band waarmee ze groot zijn geworden (SW van Porcupine Tree; NM van Spock’s Beard), beiden hebben veel nevenprojecten (SW o.a. Blackfield, No-Man, Storm Corrosion; NM o.a. Flying Colours, Transatlantic), beiden hebben nog meer nevenactiviteiten (SW remixen van oude klassiekers; NM het evangelie verspreiden), en beiden hebben een inmiddels bloeiende solocarrière. En laten beiden nu tegelijkertijd een nieuwe soloplaat uitbrengen, waarbij gezegd moet worden dat deze keer SW ruim op punten wint van NM.
Hand. Cannot. Erase is wederom een juweeltje geworden dat groeit bij iedere draaibeurt. Wilson solo is een stuk melancholieker dan hij ooit was in Porcupine Tree en deze keer al helemaal omdat deze conceptplaat gaat over het ware verhaal van de 38-jarige Joyce Vincent die twee jaar dood in haar huis lag voordat zij werd ontdekt. Deze gebeurtenis past precies in Wilson’s ietwat zwartgallige visie op de wereld die hard, koud en onverschillig is.
Recentie Hand. Cannot. Erase. door Hugo v/d Bos (Platendraaier) :
Na het succes van The Raven That Refused to Sing twee jaar geleden is Hand. Cannot. Erase. alweer de vierde soloplaat van de multi-instrumentalist Steven Wilson. Met bands als Porcupine Tree en Blackfield leverde hij al vele kwaliteitsplaten af. Voor het album liet hij zich inspireren door het verhaal van Joyce Carol Vincent, een 38-jaar oude vrouw die twee jaar dood in haar appartement lag zonder dat ook maar iemand haar had gemist. Na het zien van de film Dreams of a Life over de spraakmakende dood van Joyce besloot Wilson een conceptalbum over haar leven te maken.
Het album opent met het instrumentale First Regret, een donker maar ook wonderschoon begin. De pianoklanken aangevuld met wegebbende stemmen op een lichte beat. Het nummer loopt feilloos over in 3 Years Older, openend met de klanken van het hammondorgel. De melodielijnen zijn breed opgezet en de gitaren voeren de boventoon. Gitaarsolo’s worden afgewisseld met rustige passage’s. Terwijl de stem van Wilson klinkt horen we een samenzang die iets wegheeft van CSNY. Het prachtige refrein is diep bedroevend en zet het gevoel dat niemand om je geeft angstaanjagend sterk neer. De band die ook al actief was op Wilson’s voorgaande album is sterk op elkaar ingespeeld. De stevige gitaarriffs, klanken van het hammond orgel en tikkende drums zorgen voor een onheilspellend geheel. Het titelnummer Hand Cannot Erase doet nog het meest poppy aan met halverwege een flinke tempoversnelling. Sterk in de liefde, maar al snel uitgewist uit de wereld. Perfect Life vertelt het verhaal over de pleegzus van de hoofdpersoon. Hun intense relatie klinkt door in de elektronische klanken van het nummer. Terwijl de pleegzus langzaam uit haar geheugen verdwijnt zingt Wilson op zijn indrukwekkende manier de woorden We have got a perfect life. [YouTube: Perfect Life]
Op Routine is een belangrijke rol weggelegd voor zangeres Ninet Tayeb. Met haar teksten voegt ze de emotionele waarde toe vanuit de vrouwelijke hoofdpersoon. De indringende klanken van de piano krijgen halverwege steun van de elektrische gitaar, die zo van de hand van Mark Knopfler zou kunnen komen. Naar het einde toe volgt een ontknoping die met steun van het hammond orgel en snelle drumritmes het tragische verhaal versterkt. Home Invasion voelt aan als een buitenaardse invasie die neerdaalt. De metalriff maakt het geheel zwaar en vormt met aanvulling van de orgelklanken een duister geheel. De schreeuwende gitaarklanken in het instrumentale gedeelte zijn een groots spektakel. Na de overgang naar een groovy sound volgt het zanggedeelte. Steven zet zich af tegen de groeide internetcultuur, waarbij sociale contacten zich steeds meer lijken te verplaatsen naar de online wereld.
Het nummer gaat over in het donkere begin van Regret #9, waarbij de mellotron als key instrument fungeert. De ruimtereis die we hierbij maken wordt halverwege versterkt met een langdurige gitaarsolo. Gitarist Guthrie Govan gooit weer eens alle registers open om het nummer te laten eindigen in ontspannende pianoklanken. Transcience geeft een vervolg aan deze onovertroffen trip, waarbij er terug wordt gekeken op de gelukkige momenten uit ons leven. De akoestische gitaar vormt samen met de synths een meeslepend geheel dat de toekomst toch anders doet verlopen dan gepland. Ancestral heeft een elektronische achtergrondbeat waarop het nummer zich langzaam mee ontwikkeld. De tonen van een fluit en rustige pianoklanken vormen de opbouw naar het punt der ontlading, waarbij gitaarklanken en knallende drums de overhand nemen. De emotionele teksten komen tot een hoogtepunt met het lichaam van Joyce dat jarenlang onopgemerkt blijft. De duistere klanken vormen een krachtsexplosie die met behulp van strijkers een tragisch randje krijgen. De stevige track vormt met zijn tempowisselingen en prachtig opgebouwde sferen een waar muzikaal hoogtepunt.
Het voorlaatste nummer Happy Returns vormt het slot van het zanggedeelte. Hoofdpersoon Joyce lijkt hierin terug te stappen in de sociale wereld en haar banden met vrienden en kennissen nieuw leven in te blazen. Het einde van haar leven komt aan als een klap en het gezochte contact met haar broer vindt nooit zijn verwachte einde. Wilson’s hoge vocalen vormen in combinatie met het pianospel een emotioneel slot. Het verhaal wordt daarna met het instrumentale nummer Ascendent Here On… op passende wijze afgesloten.
Wilson’s vertaling van het indrukwekkende verhaal van Joyce naar het album toe is ijzingwekkend sterk gedaan. De verschillende passages uit haar leven worden met behulp van ontspannende pianoklanken tot aan hevige gitaarriffs en drums van de juiste emotionele waarde voorzien. Het talent van Wilson, en niet te vergeten de bandleden, om elke seconde van belang te laten zijn komt op Hand. Cannot. Erase. tot een waanzinnig hoogtepunt. Steven heeft zijn volgende kwaliteitsalbum afgeleverd en het is nu wachten wat hij de volgende keer voor ons in petto heeft.
Na het succes van The Raven That Refused to Sing twee jaar geleden is Hand. Cannot. Erase. alweer de vierde soloplaat van de multi-instrumentalist Steven Wilson. Met bands als Porcupine Tree en Blackfield leverde hij al vele kwaliteitsplaten af. Voor het album liet hij zich inspireren door het verhaal van Joyce Carol Vincent, een 38-jaar oude vrouw die twee jaar dood in haar appartement lag zonder dat ook maar iemand haar had gemist. Na het zien van de film Dreams of a Life over de spraakmakende dood van Joyce besloot Wilson een conceptalbum over haar leven te maken.
Het album opent met het instrumentale First Regret, een donker maar ook wonderschoon begin. De pianoklanken aangevuld met wegebbende stemmen op een lichte beat. Het nummer loopt feilloos over in 3 Years Older, openend met de klanken van het hammondorgel. De melodielijnen zijn breed opgezet en de gitaren voeren de boventoon. Gitaarsolo’s worden afgewisseld met rustige passage’s. Terwijl de stem van Wilson klinkt horen we een samenzang die iets wegheeft van CSNY. Het prachtige refrein is diep bedroevend en zet het gevoel dat niemand om je geeft angstaanjagend sterk neer. De band die ook al actief was op Wilson’s voorgaande album is sterk op elkaar ingespeeld. De stevige gitaarriffs, klanken van het hammond orgel en tikkende drums zorgen voor een onheilspellend geheel. Het titelnummer Hand Cannot Erase doet nog het meest poppy aan met halverwege een flinke tempoversnelling. Sterk in de liefde, maar al snel uitgewist uit de wereld. Perfect Life vertelt het verhaal over de pleegzus van de hoofdpersoon. Hun intense relatie klinkt door in de elektronische klanken van het nummer. Terwijl de pleegzus langzaam uit haar geheugen verdwijnt zingt Wilson op zijn indrukwekkende manier de woorden We have got a perfect life. [YouTube: Perfect Life]
When I was 13 I had a sister for 6 months.
She arrived one February morning, pale and shellshocked,
from past lives I could not imagine.
from past lives I could not imagine.
She was 3 years older than me, but in no time we became friends.
Op Routine is een belangrijke rol weggelegd voor zangeres Ninet Tayeb. Met haar teksten voegt ze de emotionele waarde toe vanuit de vrouwelijke hoofdpersoon. De indringende klanken van de piano krijgen halverwege steun van de elektrische gitaar, die zo van de hand van Mark Knopfler zou kunnen komen. Naar het einde toe volgt een ontknoping die met steun van het hammond orgel en snelle drumritmes het tragische verhaal versterkt. Home Invasion voelt aan als een buitenaardse invasie die neerdaalt. De metalriff maakt het geheel zwaar en vormt met aanvulling van de orgelklanken een duister geheel. De schreeuwende gitaarklanken in het instrumentale gedeelte zijn een groots spektakel. Na de overgang naar een groovy sound volgt het zanggedeelte. Steven zet zich af tegen de groeide internetcultuur, waarbij sociale contacten zich steeds meer lijken te verplaatsen naar de online wereld.
Download love and download war.
Download the shit you didn’t want.
Download the things that make you mad.
Download the life you wish you had.
Het nummer gaat over in het donkere begin van Regret #9, waarbij de mellotron als key instrument fungeert. De ruimtereis die we hierbij maken wordt halverwege versterkt met een langdurige gitaarsolo. Gitarist Guthrie Govan gooit weer eens alle registers open om het nummer te laten eindigen in ontspannende pianoklanken. Transcience geeft een vervolg aan deze onovertroffen trip, waarbij er terug wordt gekeken op de gelukkige momenten uit ons leven. De akoestische gitaar vormt samen met de synths een meeslepend geheel dat de toekomst toch anders doet verlopen dan gepland. Ancestral heeft een elektronische achtergrondbeat waarop het nummer zich langzaam mee ontwikkeld. De tonen van een fluit en rustige pianoklanken vormen de opbouw naar het punt der ontlading, waarbij gitaarklanken en knallende drums de overhand nemen. De emotionele teksten komen tot een hoogtepunt met het lichaam van Joyce dat jarenlang onopgemerkt blijft. De duistere klanken vormen een krachtsexplosie die met behulp van strijkers een tragisch randje krijgen. De stevige track vormt met zijn tempowisselingen en prachtig opgebouwde sferen een waar muzikaal hoogtepunt.
Reason never seems to come to guilty men.
Things that meant so much mean nothing in the end.
That function is dysfunction and to hide the truth.
Distracted by their faith, ignoring every proof.
Het voorlaatste nummer Happy Returns vormt het slot van het zanggedeelte. Hoofdpersoon Joyce lijkt hierin terug te stappen in de sociale wereld en haar banden met vrienden en kennissen nieuw leven in te blazen. Het einde van haar leven komt aan als een klap en het gezochte contact met haar broer vindt nooit zijn verwachte einde. Wilson’s hoge vocalen vormen in combinatie met het pianospel een emotioneel slot. Het verhaal wordt daarna met het instrumentale nummer Ascendent Here On… op passende wijze afgesloten.
Wilson’s vertaling van het indrukwekkende verhaal van Joyce naar het album toe is ijzingwekkend sterk gedaan. De verschillende passages uit haar leven worden met behulp van ontspannende pianoklanken tot aan hevige gitaarriffs en drums van de juiste emotionele waarde voorzien. Het talent van Wilson, en niet te vergeten de bandleden, om elke seconde van belang te laten zijn komt op Hand. Cannot. Erase. tot een waanzinnig hoogtepunt. Steven heeft zijn volgende kwaliteitsalbum afgeleverd en het is nu wachten wat hij de volgende keer voor ons in petto heeft.
BLOG: Hand.Cannot.Erase
First Regret
3 Years Older
Hand Cannot Erase
Perfect Life
Routine
Index
Home Invasion
Regret #9
Lazarus (PT-song)
Harmony Korine
Ancestral *)
Happy Returns
Ascendant Here On...
Encore:
The Watchmaker
Sleep Together (PT-song)
Sectarian (bonus: last gig for Guthrie and Marco)
The Raven That Refused to Sing
