Dankwoord op de begrafenis van mijn vader:
Beste aanwezigen, familie en bekenden,
Ten eerste wil ik graag namens de familie van deze gelegenheid gebruik maken om de dominee te bedanken voor de troostende woorden en steun.
Ik ben zeer dankbaar dat ik mijn vader zolang in goede gezondheid heb mogen meemaken, als we afgelopen jaar niet meerekenen.
Hij was van oorsprong een Lunterse boerenzoon, een harde werker die al jong zijn onschuld verloor in de oorlogsjaren in Indie zoals net dominee Visscher zo goed verwoordde. Hij trouwde en kreeg kinderen waarvoor er brood op de plank moest komen en plichtsgetrouw als hij was deed hij dat voor zijn gezin, hoewel het werk op kantoor niet zijn passie was. In de tuin 'op het land' was hij veel meer op zijn gemak.
Het liefste was hij politieman geworden, maar werd om zijn kleurenblindheid daarvoor afgekeurd, hoe zuur als je wel drie jaar voor je vaderland in een ver land heb mogen dienen. Hij had een groot rechtvaardigheidsgevoel en wist in emotionele situaties kalmte te bewaren en moedig op te treden als dat nodig was. Ook later als drager bij begrafenissen was hij rustig en betrokken in zijn element.
Vroeger als kind waande ik me veilig bij hem, maar ook later toen hij ouder en milder werd. Het was niet een man van veel woorden maar hij heeft mij (en anderen) in moeilijke tijden enorm geholpen relativerend, nuchter en liefdevol.
Het was ook geen man met veel interesses, voor hem was een eenvoudige geordende wereld belangrijk en hield zich principieel vast aan zaken waarin hij geloofde dat het goed was. Een uitspraak op zijn lijf geschreven is dat overal waar ‘te’ voorstaat niet goed is, behalve tevreden, hij was dan ook gematigd in alles en hield van eenvoud.
Hij was trots op zijn kinderen en familie en hield van ze en zo houd ik hem in mijn herinnering als een eenvoudig maar lief, sterk en moedig mens.
Bedankt ook iedereen die mijn vader, maar ook moeder gesteund heeft vooral het laatste jaar. Een dankwoord ook naar Hans van de Weerd, die deze laatste dagen professioneel en betrokken begeleidde.
De vele veranderingen afgelopen jaar, de ziekte en kwetsbaarheid van mijn vader, de onzekerheid en het verdriet nu, maakten dit jaar waarin mijn vader 90 jaar werd tot een zwaar jaar. Het was voor hem zo moeilijk te accepteren om helemaal van anderen afhankelijk te zijn en slopend zich te realiseren dat zijn lichamelijk en geestelijk leven stukje bij beetje aan het afbrokkelen was.
Speciaal wil ik daarom ook het personeel van zijn verpleegafdeling op Groenewoude bedanken, hun respectvolle en liefdevolle begeleiding was voor mijn vader maar ook voor ons als familie een grote steun.
De leegte blijft altijd maar moeilijk te aanvaarden, maar zoveel betrokkenheid verzacht het verdriet en vergroot de moed om verder te gaan.
Namens de familie, bedankt voor al uw steun en betrokkenheid!
