OPETH met support act Alcest en een aftershow van Purest of Pain
VRIJDAG 7 NOVEMBER 2014
HEINEKEN MUSIC HALL, AMSTERDAM
Het Zweedse Opeth is een unieke parel in het metalgenre, hun laatste CD Pale Communion is een briljant meesterwerk geworden. Er staat namelijk werkelijk geen slechte track op dit album. En alles blinkt uit in melodie, afwisseling en avontuur. Wat ook opvalt, is de enorme ‘groove’ die in de muziek verwerkt zit. Heerlijke tempowisselingen, pakkende gitaarriffs, puntige gitaarsolo’s en zalig baswerk. Collega Christopher Cusack noemde het drumspel van toenmalig nieuwkomer Martin Axenroth op het album “Heritage” “minder spannen en zonder flair”. Welnu, die kritiek pareert hij volledig op dit album. Luister alleen maar eens naar het zalige Cups Of Eternity en je bent overtuigd. Het lijkt soms wel of hij vier armen tot zijn beschikking heeft.
Het is bijzonder knap hoe de band in staat is om de prog uit de jaren ’70 te laten herleven op dit album zonder dat het gejat overkomt. Het langste nummer, Moon Above, Sun Below, laat die sfeer helemaal naar boven komen met een vleugje vintage toetsen, door de zanglijnen, het gebruik van koortjes en de korte felle gitaarsolo’s. Het instrumentale stuk doet denken aan Luminol van het Steven Wilson album “The Raven That Refused To Sing”. Het nummer voelt als een tweeluik aan, waarbij het tweede deel uitblinkt in geniale melodieën en dito zang, ondersteund door majestueuze toetsentapijten. Briljant!
Op dit album maken we kennis met nieuwe toetsenist Joakim Svalberg. Zijn inbreng draagt bij aan die heerlijke ’70’s-sound-in-een-modern-jasje. Neem het instrumentale Goblin waarin hij zijn kunnen op indrukwekkende wijze demonstreert. Het vintage geluid is geweldig en swingt de pan uit. Ik moet bij het beluisteren van dit album vaak terug denken aan “Damnation”. Dat album blonk uit in prachtige melodieën die zo je ziel in fietsten. Ook op dit album lukt dat de band veelvuldig. Neem het prachtige River dat je helemaal weet mee te voeren om daarna te ontpoppen tot een heerlijk jazzy muziekstuk met vele gezichten. Het album wordt afgesloten met schitterende Faith In Others. Naar mijn mening (en die van Steven Wilson) de mooiste song die Mikael Åkerfeldt ooit heeft geschreven. Zoveel gevoel en finesse kom je zelden tegen. Het nestelt zich direct in je hoofd om daar nog dagen rond te zingen. Elke keer als ik het hoor, krijg ik een brok in mijn keel.
Een album met een diepgang en kwaliteit als “Pale Communion” kom je maar eens in de zoveel jaar tegen. Een groeibriljant die bij elke luisterbeurt weer nieuwe dingen laat zien en die blijft fascineren. Ik durf zelfs te stellen dat dit album een mijlpaal in de progressieve rock is.Recentie: Progwereld door Maarten Goossensen
Het is bijzonder knap hoe de band in staat is om de prog uit de jaren ’70 te laten herleven op dit album zonder dat het gejat overkomt. Het langste nummer, Moon Above, Sun Below, laat die sfeer helemaal naar boven komen met een vleugje vintage toetsen, door de zanglijnen, het gebruik van koortjes en de korte felle gitaarsolo’s. Het instrumentale stuk doet denken aan Luminol van het Steven Wilson album “The Raven That Refused To Sing”. Het nummer voelt als een tweeluik aan, waarbij het tweede deel uitblinkt in geniale melodieën en dito zang, ondersteund door majestueuze toetsentapijten. Briljant!
Op dit album maken we kennis met nieuwe toetsenist Joakim Svalberg. Zijn inbreng draagt bij aan die heerlijke ’70’s-sound-in-een-modern-jasje. Neem het instrumentale Goblin waarin hij zijn kunnen op indrukwekkende wijze demonstreert. Het vintage geluid is geweldig en swingt de pan uit. Ik moet bij het beluisteren van dit album vaak terug denken aan “Damnation”. Dat album blonk uit in prachtige melodieën die zo je ziel in fietsten. Ook op dit album lukt dat de band veelvuldig. Neem het prachtige River dat je helemaal weet mee te voeren om daarna te ontpoppen tot een heerlijk jazzy muziekstuk met vele gezichten. Het album wordt afgesloten met schitterende Faith In Others. Naar mijn mening (en die van Steven Wilson) de mooiste song die Mikael Åkerfeldt ooit heeft geschreven. Zoveel gevoel en finesse kom je zelden tegen. Het nestelt zich direct in je hoofd om daar nog dagen rond te zingen. Elke keer als ik het hoor, krijg ik een brok in mijn keel.
Een album met een diepgang en kwaliteit als “Pale Communion” kom je maar eens in de zoveel jaar tegen. Een groeibriljant die bij elke luisterbeurt weer nieuwe dingen laat zien en die blijft fascineren. Ik durf zelfs te stellen dat dit album een mijlpaal in de progressieve rock is.Recentie: Progwereld door Maarten Goossensen
YouTube: Eternal Rains Will Come
No comments:
Post a Comment